Budynek klasztorny

           został wzniesiony przed 1257, był wielokrotnie wraz z kościołem palony i odbudowywany. Został rozbudowany w 1. połowie XVII wieku. Składał się z trzech skrzydeł otaczających dziedziniec na północ od kościoła. W 1858 rozebrano korytarz (skrzydło zachodnie) łączący kościół ze skrzydłem północnym. Skrzydło północne zostało rozebrane w końcu XIX wieku. Od kasaty zakonu w 1867 w budynkach poklasztornych mieściły się szkoły. Obecnie rezydują tu Siostry św. Jadwigi Królowej Służebnice Chrystusa Obecnego. Zachowane skrzydło wschodnie, spalone w czasie I wojny światowej, zostało odbudowane i przedłużone ku północy w 1920, według projektu Kazimierza Skórewicza. Ponownie spalone w 1944 i odbudowane.

            Budynek jest murowany z cegły, piętrowy, podpiwniczony. Ma rzut wydłużonego prostokąta. Wschodni trakt przyziemia jest wczesnogotycki (około połowy XIII wieku), później przekształcony. Korytarz od zachodu i piętro zostały dobudowane w 1. połowie XVII wieku.

            Pośrodku przyziemia znajduje się sień na przestrzał, z nowymi schodami. W trakcie wschodnim (przy kościele) zakrystia, za nią wąski skarbczyk i dalej duże, kwadratowe pomieszczenie (zapewne dawny kapitularz), sklepione kolebkowo-krzyżowo i kolebkowo z lunetami. Od frontu jest szereg małych pomieszczeń sklepionych kolebkowo-krzyżowo i kolebkowo z lunetami, powstałych z przedzielenia krużganku. Na piętrze, wzdłuż osi podłużnej biegnie korytarz sklepiony w części przykościelnej kolebkowo-krzyżowo. Po jego bokach są trakty przekształconych pomieszczeń. Na ścianie części południowej dawnego krużganku, w przyziemiu zachowały się resztki polichromii ze scenami z życia Chrystusa, z datą 1644. Dach jest nowy, dwuspadowy.