Dawny klasztor

obecnie plebania około połowy XV wieku był już w ruinie. Został odbudowany w 1493 przez Jana Olbrachta. Był odnawiany w 1758 (po pożarze), 1777 i 1835 roku. Po kasacie klasztoru w 1864 budynek opustoszał. Franciszkanie rezydowali tu jeszcze ponownie w latach 1975 - 1992.

Z dawnego budynku zachowało się skrzydło wschodnie, gruntownie przebudowane, obecnie bezstylowe. Jest ono murowane, piętrowe, podpiwniczone. Na zewnątrz narożniki południowe podparte są skarpami. Od wschodu, przy prezbiterium w ścianie są dwie ostrołukowe, rozglifione wnęki.

Układ wnętrz na parterze i piętrze został przekształcony. Na parterze od zachodu znajduje się krużganek. Od wschodu pomieszczenia dawniej w jednym trakcie, między innymi sień i stara zakrystia, łącząca się z dawnym chórem zakonnym. Na piętrze jest korytarz pośrodku i kilka pomieszczeń po bokach.

Sklepienia na parterze i piętrze są kolebkowo-krzyżowe i kolebkowe z lunetami. W krużganku kolebkowo-krzyżowe, ze stiukowymi żebrami i rozetowymi zwornikami. W dawnej zakrystii sklepienie jest kolebkowe z lunetami, dekorowane późnorenesansowymi, geometrycznymi stiukami.