Kaplica Pana Jezusa

Została wybudowana w 1. połowie XVII wieku z fundacji Wojciecha Maksymiliana Żukowskiego, podsędka ziemskiego sandomierskiego. Ma rzut prawie kwadratowy, z ośmiobocznym bębnem na pendentywach, nakrytym ośmioboczną, eliptyczną kopułą z latarnią.

Na zewnątrz ściany przedzielone są daszkiem okapowym, pod nim biegnie ciosowy gzyms z ornamentem z wolich oczu. Gzyms koronujący jest profilowany. Gzyms na latarni wsparty jest na konsolach.

Wewnątrz w narożach są rustykowane pilastry, dźwigające łuki ślepych arkad. Podniebie kopuły dekorowane jest listwowo-ramowymi stiukami. W pendentywach są wczesnobarokowe kartusze z herbami Rawicz, Jastrzębiec, Prus III i Pobóg oraz literami Wojciecha Maksymiliana Żukowskiego. Pod kaplicą znajdują się groby Żukowskich. W arkadzie wejściowej do kaplicy jest barokowa krata z herbami i literami Wojciecha M. Żukowskiego.

Ołtarz w kaplicy jest wczesnobarokowy (1. połowa XVII wieku), marmurowy, z herbami Leliwa i Prus III, krucyfiksem i płaskorzeźbą Matki Boskiej. Barokowe antepedium jest drewniane, rzeźbione, z motywem kosza z kwiatami i owocami (koniec XVII wieku). Przed obrazem Zaśnięcia NMP wśród apostołów, malowanym na desce, według tradycji modliła się św. Kinga.