Dawny dom księży emerytów (tuż obok dzwonnicy) został wybudowany w latach 1701 - 1724. Drugie piętro nadbudowano po pożarze w 1863 roku. W latach 1820 - 1903 mieściło się tu seminarium duchowne, obecnie Instytut Teologiczny im. Wincentego Kadłubka.

Budynek jest barokowy, murowany i otynkowany, podpiwniczony. Ma rzut zbliżony do kwadratu. Elewacje są siedmio- i sześcioosiowe, rozczłonkowane pilastrami toskańskimi w wielkim porządku (do wysokości pierwszego piętra), przy narożach parzystymi. Między pilastrami biegną odcinki gzymsu kordonowego. Prostokątne okna mają uszate, profilowane obramienia. Na osi budynku znajduje się marmurowy, barokowy portal – uszaty, profilowany, z przerwanym przyczółkiem. W nadprożu tablica erekcyjna oraz herby kapituły i Kościesza ks. Rościckiego.

Układ wnętrz jest trzytraktowy, częściowo (zwłaszcza na piętrze) przekształcony. W przyziemiu na osi, od frontu znajduje się korytarz sklepiony kolebkowo-krzyżowo. Załamuje się on pod kątem prostym i biegnie ku północy wzdłuż osi podłużnej budynku. Większość pomieszczeń przyziemia i niektóre na piętrze sklepione są kolebkowo-krzyżowo lub kolebkowo z lunetami. Jedna z salek przyziemia nakryta jest belkowanym stropem z sosrębem, na którym widnieje herb Kościesza z literami ks. Rościckiego i datą 1719.

W murze zamykającym posesję od ul. Długosza znajduje się brama o koszowym wykroju.