Kościół pod wezwaniem Wszystkich Świętych w Babicach

Pierwsze wzmianki o parafii w Babicach pochodzą z 1337, o kościele Wszystkich Świętych – z 1470 roku.

          W 1524 nową świątynię ufundował biskup Jan Konarski. Po pożarze w latach 60-tych XVIII wieku została odbudowana w 1763 z fundacji biskupa Kajetana Sołtyka. W latach 1891 – 1898 nastąpiła znaczna rozbudowa – przedłużono korpus i dobudowano parę kaplic, tworząc rodzaj transeptu (budowniczy Franciszek Urbańczyk), w 1909 dodano wierzę w fasadzie.

            Dawny kościół tworzą: kwadratowe prezbiterium i kwadratowa nawa (sięgająca od tęczy po wschodnie mury nowych kaplic bocznych) - sklepione kolebkowo z lunetami, pierwotna zakrystia (tzw. skarbiec) i nowsza zakrystia przy prezbiterium od północy i południa oraz kruchta przy nawie od południa. Kruchta jest okrągła, nakryta wewnątrz kopułowo, na zewnątrz dachem trójspadowym. Jej fasada flankowana jest dużymi wolutami, ponad nimi belkowanie. Dostawiona od frontu wieża jest dwukondygnacyjna, podtrzymywana przez uskokowe skarpy. Na obszarze kościoła znajdują się trzy portale barokowe, w tym jeden uszaty. Dwoje drzwi jest żelaznych, z listwami w skośną kratę

           Ołtarz główny i dwa ołtarze boczne są rokokowe (1778). W jednym z bocznych znajdują się obrazy Matki Boskiej Niepokalanego Poczęcia i Anioła Stróża namalowane przez Wojciecha Eljasza. Również jego pędzla są stacje Męki Pańskiej. Na plebanii znajdują się fragmenty wczesnobarokowego ołtarza, wykonanego w 1662 przez Mikołaja Przybysławowicza z Krakowa. Chrzcielnica jest barokowa, z drugiej połowy XVIII wieku. Na wyposażeniu jest feretron z około 1700, wczesnobarokowy obraz św. Klemensa, dwa barokowe krucyfiksy, gotycka monstrancja (1. połowa XVI wieku, stopa z 1634), barokowy kielich z napisem „Lipowiec” (XVIII wiek) - z kaplicy na zamku Lipowiec, wczesnobarokowy relikwiarz w kształcie krzyża, XIX-wieczna kadzielnica z wiekiem wczesnobarokowym, rokokowa łódka na kadzidło, dwa haftowane ornaty z XVIII wieku i trzeci z pasa polskiego. W kościele znajduje się nagrobek Franciszka Łąckiego (zm. 1844) - z marmuru i stiuku, z portretem zmarłego na blasze.

           Dzwonnica jest barokowa, murowana, dwukondygnacyjna. Dolna kondygnacja ma podziały ramowe i wejście na osi (powiększone w 1908). Od frontu po bokach wejścia są dwie, hemisferycznie sklepione nisze z posągami. Górna kondygnacja ma podziały lizenowe, przepruta jest trzema arkadami na dzwony. Szczyt, z czworolistnym otworem pośrodku, zakreślony jest łukiem wklęsłowypukłym.

                                                         Opracowała Marta Goździk

źródła:

Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, T.1 - woj. krakowskie, z. 4 - powiat chrzanowski, Warszawa 1952