Klasztor

            Budowa klasztoru rozpoczęła się w 1627, skrzydło południowe wzniesiono w latach 1633 - 1637, skrzydło zachodnie w 1639 (wykończone około 1667 - 1672), parterowe skrzydło północne w latach 1675 - 1689. Klasztor został przebudowany w latach 1749 - 1750 (nowe dachy i szczyty). Nowe skrzydło północne wybudowane na początku XX wieku, ujednolicone z całością budynku, zaprojektował Zygmunt Słowiński. Dawny klasztor benedyktynek obecnie jest siedzibą Sandomierskiego Wyższego Seminarium Duchownego.

            Klasztor jest wczesnobarokowy i barokowy. Murowany z cegły i otynkowany, piętrowy. Wysunięte ryzalitowo naroża zachodnie tworzą odrębne pawilony. Główne wejście do klasztoru znajduje się w budynku furty. W obu pierwotnych skrzydłach na parterze od strony wirydarza jest krużganek, wzdłuż niego ciąg pomieszczeń. Piętro ma układ w typie bazylikowym - na osi podłużnej skrzydeł znajduje się wielki, wysoki korytarz, oświetlony górą małymi, prostokątnymi oknami w wydłużonych, przesklepionych wnękach. Po bokach korytarza są rzędy dużo niższych cel. Wschodni kraniec skrzydła południowego, na całej jego szerokości, zajmuje kaplica, granicząca z chórem kościoła. W pawilonie południowo-zachodnim znajduje się obszerny refektarz. Przy obu narożach skrzydeł są klatki schodowe.

            Wszystkie korytarze oraz większość pomieszczeń nakryta jest sklepieniami kolebkowo-krzyżowymi. W kilku izbach są belkowane stropy. Kaplica ma sklepienie kolebkowe z lunetami, pokryte dekoracją stiukową z około 1637, w tzw. typie lubelsko-kaliskim. Ornamentowane wałki podkreślające szwy sklepienia tworzą czworolistne pola z hierogramami w glorii promieni. Refektarz nakryty jest sklepieniem kolebkowym z lunetami (około 1749 - 1750), ze skromną dekoracją stiukową z profilowanych wałków. W górnym korytarzu znajduje się drewniany portal z około połowy XVIII wieku, o wolutowym obramieniu z Okiem Opatrzności w zwieńczeniu. We wschodniej ścianie tego korytarza, nad wejściem do kaplicy jest koszowo podsklepiony balkonik z wejściem na poddasze. Ściana ta pokryta jest rokokową polichromią z około 1770 - 1780 roku. Dolne wejście ujęte jest w iluzjonistyczny portal o bogatej architekturze, z kolumnami i przerwanym przyczółkiem. Po bokach portalu oraz górnego wejścia widnieją postacie świętych benedyktynek, ponadto kartusze rokokowe i dekoracja roślinna.

            Zasadnicze podziały na zewnątrz pochodzą z XVII wieku, zostały uzupełnione i ujednolicone około 1757 - 1769 roku. Elewacje skrzydeł południowego i zachodniego mają gzyms kordonowy między kondygnacjami, rozczłonkowane są (z wyjątkiem narożnych pawilonów) podziałami lizenowo-ramowymi, z płycinami o ćwierćkoliście wyciętych narożach. W przyziemiu od strony dziedzińca znajdują się półkoliście zamknięte okna w arkadowo-pilastrowych obramieniach z kluczami. Pozostałe okna są prostokątne, w obramieniach uszatych. Dach nad środkowym korytarzem jest dwuspadowy, nad niższymi częściami bocznymi skrzydeł dachy pulpitowe. Pawilony narożne podparte są w narożach wydatnymi, skośnymi skarpami. Ściany zwieńczone są uproszczonym belkowaniem. Na pawilonie południowo-zachodnim zachowały się od zachodu pozostałości fryzu sgraffitowego z XVII wieku, z syrenami, wazonami kwiatowymi i wicią roślinną. Dachy pawilonów są łamane polskie, ujęte w barokowe szczyty - dwustrefowe, o wolutowych spływach i trójkątnych zwieńczeniach ze sterczynkami, rozczłonkowane pilastrami i płycinami.