Dzisiejsza data:

Kościół pod wezwaniem św. św. Zygmunta i Marii Magdaleny w Wawrzeńczycach

           Parafia w Wawrzeńczycach istniała już w XII wieku, w 1223 wzmiankowany był kościół ufundowany przez biskupa Iwona Odrowąża. Zręby obecnego pochodzą z XIII/XIV wieku, ale po remontach i rozbudowach z XVII - XVIII wieku (po pożarach i zniszczeniach wojennych), z wyzyskaniem starszych części, został on znacznie przekształcony i w znacznej mierze pozbawiony charakteru stylowego.

           Kościół jest orientowany, murowany i większej części otynkowany. Prezbiterium jest prostokątne, dwuprzęsłowe, gotyckie, z partiami murów o układzie wendyjskim. Szersza nawa jest prostokątna. Przy prezbiterium od północy znajdują się zakrystia i skarbczyk. Przy nawie od północy kaplica Matki Boskiej Szkaplerznej z 1741, z kruchtą od zachodu. Od południa do nawy przylega kaplica Matki Boskiej Bolesnej, półokrągła z obejściem, dobudowana w latach 1919 - 1932 według projektu Bogdana Tretera, na miejscu prostokątnej wybudowanej po 1676 roku.

Na zewnątrz kościół podparty jest skarpami. Gotycki szczyt fasady oraz szczyt prezbiterium zostały odbudowane po zniszczeniu w 1917 roku. Ściana szczytowa prezbiterium ma dekoracyjną fakturę z cegieł w układzie tzw. jodełkowym. Wieżyczka na sygnaturkę jest typu barokowego, okna ostrołukowe.

Prezbiterium sklepione jest krzyżowo z żebrami, tęcza ostrołukowa. Odrzwia z prezbiterium do zakrystii zamknięte trójliściem ściętym (XV/XVI wiek). Portal prowadzący z kruchty północnej do kaplicy jest kamienny, ostrołukowy, profilowany i fazowany, nad nim późnogotycka tarcza z herbem Nieczuja. Nad portalem kruchty widnieje herb Korab i insygnia biskupa Jakuba Zadzika, pochodzące podobno z dawnej bramy przejazdowej obok katedry w Kielcach. Polichromia współczesna

Ołtarz główny jest barokowy, przekształcony w 1877 roku. Ołtarz w kaplicy Matki Boskiej Szkaplerznej z 1893 został zestawiony z fragmentów późnorenesansowych i barokowych. W nim późnobarokowe obrazy Matki Boskiej Szkaplerznej, św. Józefa, św. Anny, św. Joachima. Dwa ołtarze boczne znajdujące się przy tęczy zostały wyrzeźbione w białym kamieniu w latach 1946 - 1947 przez miejscowego kamieniarza Franciszka Łuczywo.

W kościele znajduje się też barokowy obraz Matki Boskiej oraz dwa epitafia. Jedno z 1793, Marcjanny z Romerów primo voto Gorayskiej, secundo voto Kowalskiej i jej synowej Tomaszowej Gorayskiej z Bukowskich. Drugie - ks. Jakuba Śmigalskiego z 1789 roku.

            Na wyposażeniu jest wczesnobarokowa monstrancja ze stopą przerabianą około 1700, późnobarokowy kielich (1646) z cechą imienną GH złotnika wrocławskiego Gotfryda Heintzego i cechą miejską Wrocławia, dwa haftowane ornaty z XVIII wieku.

            Stojąca obok kościoła dzwonnica została wybudowana w 1872 roku. Jest drewniana o konstrukcji słupowej, na kamiennej podmurówce, kwadratowa. Oszalowana pionowo deskami z listwowaniem. Ma pochyłe ściany i nadwieszoną izbicę. W każdym jej boku znajdują się bliźnie, neogotyckie otwory dzwonowe osłonięte żaluzjami. Dach jest namiotowy, kryty blachą. W dzwonnicy znajdują się trzy dzwony: jeden z 1633, przelany w 1792 przez Ignacego Hutlauera w Krakowie, drugi z 1694, trzeci z połowy XVIII wieku.

            Na cmentarzu parafialnym znajduje się klasycystyczna kaplica grobowa zbudowana w 1828 - murowana, eliptyczna, od frontu otwarta, nakryta stożkowym dachem z kopułką. Wejście od frontu flankowane jest dwiema półkolumienkami, dwie inne znajdują się od tyłu. Wewnątrz jest kamienna urna na postumencie. Wśród nagrobków wyróżnia się ten Jakuba i Bolesława de Waldoy Kubiczków (zm. 1849) - klasycystyczny, kamienny, w formie krucyfiksu na słupie, wykonany przez Stanisława Zaborowskiego z Pińczowa.

źródła

1. B. Cenda, D. Cenda, Kościoły, kaplice i dzwonnice drewniane. Województwo małopolskie, część północna, Pruszków 2011

2. Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, T. I, z. 8 - powiat miechowski, Warszawa 1953

Komentarze obsługiwane przez CComment