Klasztor podczas II wojny uległ zniszczeniu w mniejszym stopniu. Jest murowany, jednopiętrowy, pierwotnie przylegał od wschodu do kościoła. Ma trzy różnej długości skrzydła, zgrupowane wokół wirydarza zamkniętego pierwotnie od zachodu ścianą nawy. Dłuższe skrzydło południowe było połączone z prezbiterium, krótsze, północne przytykało do nawy. Oba są połączone pod kątem prostym skrzydłem wschodnim, przy którym są dwa płytkie ryzality usytuowane na ich przedłużeniu, wychodzące na dziedziniec gospodarski. Wydatny ryzalit znajduje się ponadto od północy, na przedłużeniu skrzydła wschodniego i od południa, na osi elewacji tego skrzydła.

Układ wnętrza jest dwutraktowy, z krużgankami od strony wirydarza i rzędem cel po stronie zewnętrznej. Pomieszczenia nakryte są sklepieniami kolebkowymi i kolebkowymi z lunetami, krużganki na piętrze kolebkowo-krzyżowymi. Dachy są czterospadowe, nad ryzalitem południowym namiotowy.

             W budynku znajdują się cztery kropielnice – jedna marmurowa z XVII/XVIII wieku oraz trzy przyścienne, marmurowe, barokowe. Ponadto barokowy lawaterz, późnobarokowy konfesjonał (XVIII wiek), barokowy krucyfiks (zapewne XVII wiek), barokowa głowa Chrystusa z krucyfiksu zniszczonego w 1945 roku. Do tego zabytkowe obrazy: barokowy św. Antoniego, późnobarokowy św. Franciszka, Matki Boskiej Anielskiej i św. Rodziny (XVIII wiek), kilka portretów zakonników z XVII i XVIII wieku.

             Na wyposażeniu jest monstrancja wczesnobarokowa (około połowy XVII wieku) i klasycystyczna, dwa kielichy wczesnobarokowe (2. ćwierć XVII wieku), pacyfikał Krzyża Św. w stylu regencji, rokokowy relikwiarzyk św. Piotra z Alkantary, ornaty z XVII – XVIII wieku. Biblioteka klasztorna liczy około tysiąc tomów dzieł teologicznych, łacińskich, przeważnie z XVII wieku. Niektóre mają ozdobne, renesansowe oprawy ze skóry lub wytłaczanego pergaminu.