Kościół pod wezwaniem św. Benedykta Opata Imbramowice
Drewniany kościół w Imbramowicach (wówczas Dłubni) istniał już około 1225 roku. Po fundacji klasztoru norbertanek przez biskupa Iwona Odrowąża kościół św. Benedykta wraz z wsią znalazł się w uposażeniu zakonu. Parafia była wzmiankowana w 1326 roku.

          Obecną, murowaną świątynię wybudowano w 1735, prawdopodobnie według projektu Józefa Krause, który po śmierci Kaspra Bażanki kierował wznoszeniem budynków gospodarczych dla klasztoru norbertanek. Ufundowała ją Zofia Grotówna, ówczesna przełożona tego klasztoru, oraz ks. Dominik Lochman, archiprezbiter bazyliki Mariackiej w Krakowie.

           Jest to późnobarokowy, skromny, jednonawowy gmach. Węższe od nawy prezbiterium, prostokątne, zwrócone jest ku zachodowi. Od południa przylega do niego zakrystia, od północy skarbczyk. Razem z prostokątną nawą tworzą jednolitą bryłę o dobrze wyważonych proporcjach (regularny prostokąt). Elewacje mają podziały pilastrowo-ramowe. Dach jest jednokalenicowy.

           Dekoracja ścian wewnątrz jest skromna. Są one podzielone pilastrami, między nimi wnęki. W prezbiterium jest sklepienie kolebkowe na gurtach i takież z lunetami w nawie. W obrębie kościoła jest pięć barokowych portali, w tym dwa marmurowe, dwa drewniane (po bokach chóru) i jeden kamienny. Do wnętrza kościoła prowadzą drzwi obramione portalem kamiennym, nad nim znajduje się tablica erekcyjna. Nad portalem prowadzącym do skarbczyka (północnym) widnieje data konsekracji kościoła (1736). Obramienia okien skarbczyka i zakrystii są uszate.

            Na ścianach późnobarokowa polichromia figuralna (freski), odsłonięta spod XIX-wiecznych przemalowań w trakcie ostatnich prac konserwatorskich (1993 - 2002). Jej główny temat to sakramenty. W prezbiterium są trzy sceny: nad ołtarzem, na sklepieniu absydy –Trójca Święta, na ścianie północnej – Ostatnia Wieczerza, na południowej – Gody w Kanie Galilejskiej. Sceny ilustrujące inne sakramenty zdobią ściany nawy. Z freskami na bocznych ścianach prezbiterium łączą się (przez malowane zwieńczenia) dwa portale z marmuru dębnickiego. Autorką polichromii jest córka malarza Wilhelma Włocha.

            Ołtarz główny jest późnobarokowy (XVIII wiek), w nim obraz Śmierć św. Benedykta pędzla Wojciecha Eljasza (II połowa XIX wieku). Dwa ołtarze boczne również są późnobarokowe. W nich XX-wieczne obrazy Ecce Homo i Matka Boża Częstochowska. Późnobarokowa jest ambona, chór muzyczny na dwóch słupach oraz szafa-komoda w zakrystii. Chrzcielnica wbudowana w ścianę – XVIII-wieczna. Na wyposażeniu jest rokokowy feretron, obraz św. Benedykta z XVIII wieku i grupa Ukrzyżowania z postaciami Matki Boskiej, św. Jana Ewangelisty i św. Marii Magdaleny (początek XVIII wieku). Do tego między innymi rokokowy posąg św. Rocha, barokowy kielich (1613), dwa późnobarokowe, drewniane relikwiarze (I połowa XVIII wieku), kadzielnica w tzw. stylu rejencji, dzwon z 1597 roku.

            Kościół jest otoczony XVIII-wiecznym murem z bramkami, w który włączone są budynki dzwonnicy i kostnicy oraz kamienne schody. Dzwonnica jest barokowa, murowana, kwadratowa, o dwóch kondygnacjach. Dach ma namiotowy, łamany, z piramidalnym zwieńczeniem, kryty gontem. Kostnica – również barokowa, murowana, kwadratowa. Dach namiotowy, łamany, z piramidalnym zwieńczeniem, gontowy.

                                                             Opracowała Marta Goździk

źródła:

1. Tadeusz Chrzanowski, Marian Kornecki, Sztuka Ziemi Krakowskiej, Kraków 1982

2. Katalog zabytków sztuki w Polsce, T. 1 – woj. Krakowskie, z. 12 – powiat olkuski, Warszawa 1953

3. Marcin Pielesz, Zabytkowe klasztory w Małopolsce. Przewodnik, Kielce 2014