Kościół pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła w Niegardowie
Parafia w Niegardowie była wzmiankowana w latach 1325 - 1327 (wykazy świętopietrza), pierwotny kościół był drewniany. Przez wieki wieś stanowiła własność klasztoru sióstr benedyktynek w pobliskich Staniątkach.
Obecny kościół, murowany, wzniesiono w 1578 w miejsce drewnianego. Jest to skromna, prowincjonalna świątynia, wskutek napraw i przeróbek niemal bezstylowa.
Kościół jest orientowany, prezbiterium prostokątne, zamknięte półkolistą absydą. Szersza nawa jest prostokątna, we wschodniej części (z 2. połowy XVI wieku) oskarpowana na narożach. Część zachodnia dobudowana w 1880 roku. Zakrystia od północy i kruchta od południa są nowsze. W południowej ścianie nawy jest kamienny portal gotycko-renesansowy. Ostrołukowe wejście ozdobione jest prymitywną dekoracją renesansową - plecionką i rozetkami. Na szczycie trójkątnego zwieńczenia fasady wznosi się figura Najświętszej Marii Panny, po jej bokach figury św. Wincentego i św. Elżbiety z XIX wieku.
W ołtarzu głównym z 1857 znajdują się obrazy: Matka Boska z Dzieciątkiem zwana Niegardowską (barokowy, 1697) - namalowana na wzór rzymskiej Matki Bożej Śnieżnej, na zasuwie Św. Jakub Apostoł (sprzed 1886, święty chrzci klęczącego przed nim maga Hermogenesa), Św. Trójca (namalowany przez Wojciecha Eljasza). W ołtarzu bocznym z 1867 jest obraz św. Karola Boromeusza z 1862, również pędzla Eljasza.
Ławki w kościele są późnobarokowe. Do zabytkowego wyposażenia należy monstrancja z około 1700, sześć ornatów haftowanych z XVIII wieku, kapa z tkaniny oraz nakrycie na kielich z tkaniny również z XVIII wieku. Organy pochodzą z 1874 roku.
Dzwonnica została wybudowana w 1858 roku. Jest drewniana, o konstrukcji słupowej. Prawie kwadratowa, o pochyłych ścianach, nakryta dachem o czterech szczytach. Szczegóły dekoracyjne są neogotyckie.
źródła:
T. Chrzanowski, M. Kornecki, Sztuka Ziemi Krakowskiej, Kraków 1982
Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, T. 1 - woj. krakowskie, z. 8 - powiat miechowski, Warszawa 1953