Dzisiejsza data:

Kościół pod wezwaniem Matki Bożej Szkaplerznej i klasztor sióstr Karmelitanek Bosych w Przemyślu

Dekanat Przemyśl I

           Karmelitanki Bose przybyły do Przemyśla 1 III 1884 roku z Karmelu łobzowskiego w Krakowie. W drodze na nową fundację towarzyszył im św. Rafał Kalinowski. Do dnia 11 listopada 1900 roku mniszki mieszkały w małym i ciasnym budynku. Przez cały czas zbierały fundusze na nową siedzibę.

           Konwent wzniesiono według projektu ówczesnego kierownika miejskiego urzędu budowniczego Michała Zaremby Zajączkowskiego i przemyskiego architekta Stanisława Majerskiego na zboczu Wzgórza Tatarskiego i jest to najwyżej położony obiekt sakralny w mieście. Budową kierował ks. kanonik Józef Wiejowski kanclerz kurii diecezjalnej przemyskiej. Dzięki jego determinacji w ciągu roku wybudowano kościół i klasztor.

           Kościół pw. Matki Bożej Szkaplerznej wybudowany z cegły z użyciem żelbetu jest neogotycki. Ma jednonawowy korpus z wnękami kaplicowymi, które tworzą pseudotransept oraz wieżę frontową. Prace związane z wykonaniem wyposażenia wnętrza kościoła polegające na wykonaniu ołtarza głównego z figurami św. Jana od Krzyża, proroka Eliasza, św. Jana Chrzciciela i św. Teresy od Jezusa, ołtarzy bocznych i ambony powierzono Ferdynandowi Majerskiemu. Eklektyczne malowidła ścienne pokrywające wnętrze wykonał około 1902 roku Tadeusz Popiel.

           Przy wejściu do kościoła pod koniec 1899 roku wzniesiono neogotycką, kwadratową więżę, której zwieńczenie stanowi trzymetrowy metalowy krzyż. W wieży znajdują się dwa dzwony: Eliasz i Teresa. Pod kościołem znajdują się sklepione krypty w części wykorzystywane jako krypty grobowe. Drugą częścią zespołu jest klasztor jako budowla piętrowa, oparta na rzucie czworoboku wewnątrz którego znajduje się wirydarz.

           11 listopada 1900 roku ówczesny biskup przemyski Józef Sebastian Pelczar dokonał konsekracji - najpierw zaczął obrzęd poświęcenia kościoła dostępnego dla wiernych by później procesja weszła do wnętrza klasztoru. Obchodząc wszystkie celki Celebrans odmawiał przypisane modlitwy a towarzyszyli mu kapłani i świeccy, wśród których był burmistrz miasta p. Dr Dworski, asesor p. Dr Tarnawski, p. radca Sołtysik, p. dyr. Osiński, radny Adamowski i inni - mieli możliwość zobaczenia jak skromnie urządzone są cele zakonnic. Ponieważ Polska była wtedy pod zaborami więc uroczystość, na którą przybyło wielu gości wywołała wielkie poruszenie na ziemi przemyskiej. Zakonnice zaciągnęły wiele kredytów na budowę więc kuria diecezjalna przemyska, chcąc pomóc siostrom w spłacie długów zadecydowała o wydaniu książki o karmelitankach a dzięki zyskom ze sprzedaży mogły częściowo spłacić należności.

           Karmelitanki Bose prowadziły i prowadzą życie w samotności i kompletnej ciszy. Pracują i jedzą w milczeniu. Mogą ze sobą rozmawiać dwa razy w ciągu dnia. Poszczą cały rok (posiłki składają się z nabiału i ryb). Objęte są całkowita klauzulą czyli nie mogą kontaktować się ze światem zewnętrznym ani nikt z zewnątrz nie może wejść na teren ich klasztoru bez pozwolenia władzy duchownej. Mury klasztoru mniszki opuszczają jedynie podczas konieczności załatwienia spraw urzędowych oraz niezbędnego pobytu w szpitalu.

           Wysoki mur z żelazną bramą osłania i oddziela Służebnice Boże od gwaru i niepokojów światowych.

źródła:

Katalog zabytków sztuki w Polsce. Miasto Przemyśl, Warszawa 2004

Karmelitanki-Karmelici Przemyśl, karmel.przemysl.pl (dostęp 2022-12-18)

Michalski P.: Kościół i klasztor Sióstr Karmelitanek Bosych Przemyskie Historie.pl

O. Tarka B. OCD: Klasztor Karmelitanek Bosych w Przemyślu ma 100 lat „Tygodnik katolicki "Niedziela" (dostęp 2022-12-10)

Żabicki J.: Leksykon zabytków architektury Lubelszczyzny i Podkarpacia, Warszawa 2013

Komentarze obsługiwane przez CComment