Kościół pod wezwaniem św. Marcina Biskupa w Szebniach

Dekanat Jasło-Wschód

Diecezja rzeszowska

           Miejscowość Szebnie ma bardzo stary rodowód. Jako własność klasztoru benedyktynów w Tyńcu wymieniona jest w tzw. dyplomacie legata papieskiego Idziego z Tuskulum (1123-1126) i była nią do początku XIV wieku, kiedy to przeszła w ręce szlacheckie.

           Według tradycji parafialny kościół pw. św. Marcina został wzniesiony w 1605 roku. Był kilkakrotnie przekształcany i restaurowany (1759, 1793, 1894, 1945). Jest to budowla konstrukcji zrębowej, nieorientowana. Materiałem budowlanym jest drewno modrzewiowe. Świątynia składa się z trzech części. Do trójbocznie zamkniętego prezbiterium od strony wschodniej przylega zakrystia, a od zachodniej murowany skarbczyk. Do nawy od zachodu dostawione są dwa przedsionki połączone podcieniem wspartym na dwóch słupach. Na zewnątrz południowej ściany prezbiterium zawieszone rzeźbiarskie wyobrażenie Chrystusa Ukrzyżowanego. Dachy są dwuspadowe pokryte blachą z sześcioboczną wieżyczką na sygnaturkę zwieńczoną latarnią. Ściany oszalowane pionowo deskami z listwowaniem, wzmocnione lisicami.

           Wnętrze nakryte stropami płaskimi z fasetą. Sufit utrzymany w tonacji zielonej ozdobiony jest bogato motywami roślinnymi i geometrycznymi. Na ścianach wymalowane są postaci polskich świętych, a na suficie medaliony z Ewangelistami oraz teksty z Pisma Świętego.

           Wystrój kościoła jest w stylu barokowym, pochodzi z XVIII wieku i ufundowała go rodzina Gorajskich. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Trójcy Świętej, nad nim wizerunek patrona kościoła św. Marcina Biskupa. W ołtarzu bocznym lewym jest obraz Świętej Rodziny a w prawym obraz Serca Pana Jezusa. Pod chórem stoi kropielnica wykonana z jednego bloku kamienia oraz ławki i konfesjonał pamiętający dawne czasy. Ostatni remont przeprowadzony został w 1957 roku przez artystę malarza Stanisława Szmuca, który wykonał polichromię i konserwatora Morańskiego, który zakonserwował i odnowił polichromię ołtarzy i ambony - przywróciły im dawny blask.            Na terenie przykościelnym, włączona w ogrodzenie kościoła, znajduje się murowana, arkadowa dzwonnica z końca XIX wieku oraz klasycystyczne nagrobki rodziny Gorajskich i ks. J. Januszewskiego. Od 2003 roku świątynia jest kultowo nieczynna ponieważ w pobliżu zabytkowego, modrzewiowego kościoła wybudowano nowy.

źródła:

Bata A.: Jasło i okolice, Krosno 1996

Michniewscy M.i A., Duda M., Wypych S.: Kościoły drewniane Karpat i Podkarpacia,

Pruszków 2001

Zieliński K.: Leksykon drewnianej architektury sakralnej województwa podkarpackiego, Rzeszów 2015

Żabicki J.: Leksykon zabytków architektury Lubelszczyzny i Podkarpacia, Warszawa 2013