Kościół pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła i klasztor dominikanów w Sandomierzu

           Przed 1226 istniał tu kościół parafialny. W 1226 z fundacji biskupa Iwona Odrowąża erygowano klasztor i osadzono w nim dominikanów. Wówczas parafia została przeniesiona do kościoła św. Pawła. W 1864 nastąpiła kasata klasztoru. Do prezbiterium orientowanego kościoła przylega od południa, pod kątem prostym, jedyne zachowane, wschodnie skrzydło klasztoru.

            Korpus nawowy kościoła wzniesiono w 2. ćwierci XIII wieku, prezbiterium zapewne nieco później, około połowy XIII wieku, dzwonnicę w końcu XIII wieku lub na początku XIV wieku (za Katalogiem Zabytków… ). W XVII wieku kościół został gruntownie przebudowany: około 1624 – 1631 założono sklepienia w prezbiterium, około 1647 - 1670 w nawach, wraz z przekształceniem filarów. Wnętrze otynkowano, zamurowano pierwotne okna i wybito nowe. W latach 1624 – 1673 pomieszczenia klasztorne zostały przekształcone na kaplicę św. Walentego (obecnie Matki Boskiej Różańcowej) i św. Jacka (1634). W 1. połowie XVII wieku dobudowano także kaplicę Męczenników Sandomierskich. Kościół został konsekrowany w 1677 roku.

Kolejna gruntowna przebudowa (1907 – 1909), według projektu Jarosława Wojciechowskiego, miała na celu rekonstrukcję pierwotnego stanu budynku. Miedzy innymi w miejsce zniesionych sklepień w nawach założono stropy, odsłonięto pierwotne arkady i filary międzynawowe, odmurowano pierwotne okna, zbito tynki, oblicowano nową cegłą. Podniesione zostały mury naw bocznych, zrekonstruowano też i wymieniono szereg detali. Dzisiejszy wygląd kościoła jest w dużej mierze wynikiem tych działań.

Po ostatniej restauracji, rozpoczętej w 1988 do kościoła i klasztoru powrócili dominikanie (2001).